Filmowy poniedziałek #3

   Kiedy chodziłam do szkoły poza matematyką, angielski był moim znienawidzonym przedmiotem. Zawsze miałam z niego kiepskie oceny. Nie lubiłam angielskiej muzyki i odcinałam się od tego najlepiej jak umiałam. Ale lata mijały, mój stosunek do angielskiego nieco się zmienił. Gdy skończyłam szkołę nabrałam innych zainteresowań, inne marzenia itd. Bardzo spodobał mi się akcent brytyjski i jakoś tak nawet polubiłam angielski. Do tego stopnia, że postanowiłam dać mu drugą szanse. Tylko tym razem bez nauczycieli, dzięki którym mi i angielskiemu nie wyszło.
   Ogólnie mówiąc próbowałam duolingo, jednak zdania tam tworzone były dla mnie na tyle bez sensu, że dawały przeciwny efekt do zamierzonego. Teraz korzystam z memrise i od 4 dni cały czas meczę aplikacje nie mogąc się od niej oderwać. Ale co idzie za tą całą ckliwą historyjką? Ano to, iż wyczytałam z wszech mądrego wujcia Google, że dobrą metodą na osłuchanie się z językiem jest oglądanie filmów z napisami w tym samym języku. A więc łączenie przyjemnego z pożytecznym. Ja zaczęłam od tego tytułu, ponieważ lubię kryminały (płytę wzięłam losową dla sprawdzenia):

   Początkowo miałam wybrać Herkulesa Poirot, ponieważ tę serie lubię dużo bardziej, ale wspaniały detektyw jest belgiem przez co ma francuski akcent i myślę, że na sam początek mogłoby to nie być zbyt korzystne. Wolałam coś stricte brytyjskiego.
   A teraz może coś o samych odcinkach, gdyż są dwa (tak dla osób niewiedzących o tym). Ja z tych dwóch wybrałam drugi "Morderstwo w Abbey Grange". Nie zajrzałam na drugą stronę pudełka co zaowocowało wielkim zaskoczeniem kiedy zobaczyłam, że do wyboru mam wersje polską i czeską. Mogłam słuchać w originale z polskimi napisami. Tak też zrobiłam, ale po 13 min i tak przerzuciłam się na lektora dla zwykłej wygody oglądania. Skoro z nauki było nici, to przerzuciłam się na rozrywkę. Nie lubię oglądać z napisami, bo wtedy bardziej skupiam się na nich niż na samym filmie, ani tym bardziej na słuchaniu.
   Teraz dam to co jest na odwrocie pudełka. "W Abbey Grange popełniono brutalne morderstwo. Kiedy Sherlock Holmes i doktor Watson docierają na miejsce, okazuje się, że zagadkę rozwiązano. Pełen wątpliwości detektyw zamierza jednak przeprowadzić swoje śledztwo.". Odcinek podobał mi się bardzo. Już na prawie samym początku kiedy żona ofiary składa zeznania coś mi nie pasuje. Widocznie dla wszystkich chce przekonać naszego detektywa do tego iż mówi prawdę. Chociaż jawnie widać, że zwyczajnie ściemnia.
   Holmes rzecz jasna nie nabiera się na tę marna grę aktorska i zaczyna doszukiwać się szczegółów. Nie wiem czy ona ma takiego farta do dowodów, tak słabo je pokazują czy to ja jestem tak ślepa, ale niektóre moim zdaniem brały się dosłownie znikąd. Dobrym przykładem jest tu nagrobek ze zdjęcia. Nagle Sherlock kazał woźnicy zatrzymać powóz, zrobił parę kroków, pomyślał i nagle znalazł dowód. Moim zdaniem to troszkę naciągane, ale przynajmniej zachowuje klimat tajemniczości i napięcia.
   Co dodatkowo cenie sobie w tej serii, to są ujęcia. Dla mnie są po prostu piękne. Strasznie podoba mi się to ujęcia na stacji. Bardzo lubię klimat z XIX wieczną Anglią w tle. Dla mnie takie filmy zawsze mają w sobie coś z tajemniczości i  magii. A co z Wami? Jakie wy filmy lubicie i dlaczego?

Wiedźmin #1

 "Zaprawdę powiadam wam, oto nadchodzi wiek miecza       

i topora, wiek wilczej zamieni. Nadchodzi Czas Białego        

Zimna i Białego Światła, Czas Szaleństwa i Czas Pogardy,   

Tedd Deireádh, Czas Końca. Świat umrze wśród mrozu,        

a odrodzi się wraz z nowym słońcem. Odrodzi się ze Starszej

Krwi, z Hen Ichaer, z zasianego ziarna.  Ziarna, które nie      

wykiełkuje, lecz wybuchnie płomieniem.                                       

Ess'tuath esse! Tak będzie! Wypatrujcie znaków! Jakie to        

będą znaki, rzeczę wam - wprzód spłynie ziemia krwią Aen     

Seidhe, Krwią Elfów...                                                                

Aen Ithlinnesspeath,                                                     

przepowiednia Ithlinne Aegli aep Aevenien"            

  Pierwszy post z serii, na rozgrzewkę i dla przypomnienia fanom dam coś co niezwykle mi się spodobało. Mam oczywiście na myśli przepowiednie elfiej wieszczki Ithlinne.
   W zasadzie wyszło to przez czysty przypadek. Postarzałam kartki dla nadchodzących rysunków. Początkowo maczałam je w herbacie, ale nie było to dla mnie satysfakcjonujące. Jednak ta jedna jedyna kartka mnie urzekła, kiedy przypaliłam jej brzegi. Tak strasznie mi się spodobała, że musiałam ją w jakiś sposób wykorzystać. I tak narodził się pomysł z przepowiednią. Wydaje mi się, że ma ona znaczącą role w książkach Pana Sapkowskiego, chociaż jeszcze wszystkich nie przeczytałam.
   Początkowo chciałam dać coś innego. Przeczytałam, że elfy posługiwały się runami, ale nie wiedziałam jakimi, a że akcja mniej więcej rozgrywała się w średniowieczu to uznałam, iż takie pismo może być odpowiednie i jakiegoś starszego klimatu nada. Tyle tego pisałam, że po pewnym czasie większość liter pisałam już z pamięci co przyspieszyło prace.
   Łatwo zauważyć, że niektóre słowa są wypalone. Powód jest prosty i moim zdaniem dość zabawny. W dwóch albo trzech miejscach zrobiłam błąd i to czarnym żelopisem, którego używałam. Wymazanie albo korektor odpadało. Uznałam więc, że spale te miejsca. Kiedy pierwszy raz to robiłam, kartka była leciuteńko wilgotna, przez co miałam większą kontrole, gdy "poprawiałam" błędy papier był kompletnie suchy przez co miałam o wiele mniejszą kontrole i troszeczkę za dużo mi się spaliło, ale uważam, że to dodało tylko charakteru pracy.
   Co o tym sądzicie? Ciekawy pomysł czy raczej dość banalny? Próbowaliście kiedyś sami coś takiego zrobić?

Kolekcja #1 kubki

   Dziś post bardziej zdjęciowy niż pisany. Chcę wam pokazać co z zapałem zbieram. Na pierwszy ogień idą kubki. Uwielbiam je! Im bardziej oryginalny kształt i unikatowy wygląd tym lepiej! Zacznę od najstarszych.

1. Kubek z serii Diddl - pewnie wielu z was pamięta, dość popularne wśród dziewczynek kiedy byłam w podstawówce. Dostałam go od wujka na urodziny 9 albo 10 tak mi się wydaje.

2. Kiedy poszłam z koleżankami do kina kupiłam cole i dostałam ją w takim plastikowym kubeczku. Zachowałam go do dziś. Znosi nawet wysokie temperatury

3. Kubek dostałam od mojej przyjaciółki na święto - urodziny

 4.Kubek z Home& you, kupowany w tym samym czasie co ten poniżej

5. Kubek nutka z Home&you

6. Jest naprawdę wieli ma chyba z pół albo litr, jest mega wielki. Kupiłam go w jakimś markecie.

7. Sowa kupiona w Home&you. Akurat była promocja drugi w połowie ceny, więc wzięłam.

8. Ostatnio kupiłam w Home&you. Jest tak uroczy, że nie mogłam się powstrzymać, a miałam wejść tylko i wyłącznie pooglądać. Kupiłam w tym samym czasie co sowę.

9.A to ostatni nabytek, taki zwyczajny, ale w ładny wzorek. Kojarzy mi się z zebrą

10. Ostatni kubek poległy. Uwielbiałam go, ale rodzice nie przypilnowali i bratanek mi go stłukł. Teraz jak duch z zaświatów poszukuję takiego drugiego. Kupiłam go w Home&you.

Powrót?

   Witajcie kochani! Niesamowicie długo nie pisałam, ale teraz postaram się to robić w miarę regularniej, chociaż ze mną nigdy nic nie wiadomo.
   Co się u mnie działo? A no to, iż odeszłam z pracy z kilku powodów. Jednym z nich była opieka nad bratankiem. Szykuję kilka rysunków, myślę, że pokażą się w najbliższym czasie. Planuję zrobić wiedźmińską sagę, ale nic więcej na tę chwilę nie zdradzę.
   Nie chcę wpadać z pustymi rękami dlatego dziś pieczenie dla leniwych. Byłam ostatnio w Lidlu i na niecałe 3 zł kupiłam ciastka w proszku. Wydaje mi się to fajną opcją kiedy chcemy coś słodkiego, ale nie mamy ochoty ruszyć 4 liter do sklepu.

Mini Amerikaner zawiera w sobie 3 saszetki:

















1. Proszek ciasta biszkoptowego

2. Lukier cytrynowy, który swoją drogą ładnie pachnie

3. Polewa kakaowa

Samodzielnie musimy dodać 1 średnie jajko oraz 75 g masła lub margaryny. Ja użyłam margaryny. Miksujemy najpierw na wolnych obrotach, a potem 3 min na szybkich. Nakładamy na papier i pieczemy 10 min. Uprzednio rozgrzewamy piekarnik 180 stopni jeśli mamy termoobieg. Dekorujemy  i gotowe.

Fajna alternatywa jeśli nie chcemy się bawić w cały proces robienia cieszą biszkoptowego. Wyszło mi dokładnie 22 ciastka różnej wielkości. To dość sporo. Z ilości, która wyszła myślałam, że będzie mniej.

Zalety:
+ szybko się robi
+ mocny smak polew
+ świetna zabawa przy robieniu

Wady:
- jeśli nie ma się rękawa cukierniczego to trochę ciężko się nakłada, poniważ ciasto jest bardzo lepkie

Nie zachwycają wyglądem, ale są dobre :)

Leo z VIXX

   Na wstępie chciałam życzyć wszystkim udanego roku 2016. W prywatnym życiu troszkę się działo, więc znów zaniedbałam bloga. To się raczej nigdy nie zmieni. Ale do rzczy
   Ten rysunek robiłam naprawdę długo. Przyczyną tego raz był brak czasu, innym brak chęci i tak w kółko. Ale w końcu zebrałam się w sobie i skończyłam. To był drugi mój portret wykonywany kredkami. Przyznam szczerze, że nie wiedziałam jaki będzie efekt końcowy. Nie robiłam żadnych wstępnych szkiców. Postanowiłam, ze od początku do końca maja to być kredki. Mimo to dałam małe elementy białym żelopisem i ołówkiem.
   Na koniec dodam, że niedługo kolejny post.

Stare rysunki

   Miał być co prawda dziś inny post, ale teraz przeglądałam moje stare zdjęcia i postanowiła się podzielić moimi starymi pracami. to niesamowite jak zabawne potrafią być takie rysunki, ale dzięki nim przywraca się do żywych tyle radosnych wspomnień! To był czas rozmazywania cieni :D

Zaczniemy od the GazettE z 2012 roku:

Chłopaki byli rysowani węglem. Jestem człowiekiem, który uznaje, że wszystkim da się rysować toteż Aoiego rysowałam węglem w tabletce (dlatego jest czarniejszy od pozostałych). Ogólnie nie polecam. :P Było zabawnie aczkolwiek niewygodnie się trzymało.

Następny także z 2012 Yuu Shirota:

Jeśli dobrze pamiętam to był mój pierwszy albo 3 portret. Zdjęcie niewyraźne, cienie rozmazane i jeszcze kontury widoczne. :D

I na końcu niedługo przed koncertem w 2012 zespół Ace wraz z przebiegiem rysowania Nimo :)

Rozcieranie, rozcieranie, rozcieranie, ale mimo to lubie te rysunki. Przywołują miłe wspomnienia. :)

Filmowy poniedziałek #2

   Tak, tak, wiem. Miało być co poniedziałek, ale wyszło jak zwykle. Od ostatniego razu dopiero w środę(14.10) udało mi się cokolwiek obejrzeć.

Siedziałam sobie na przerwie i przeglądałam program telewizyjny, gdyż nie oglądam telewizji to i nie wiem co w niej leci. Przerzucam kartki, wyrywkowo czytając tytuły. I oto trafiłam właśnie na ten:

Zdjęcie z Google

   Wiem, że teraz jest ten wielki szał na wampiry wszelkiej maści i pewnie niektórych odrzuca już sam tytuł. Początkowo też myślałam, że będzie takie jak inne. Film ma swoje plusy i minusy. Zacznijmy od tego, że jest z 1994 roku. Jak na ten rok myślę, że wizualnie prezentuje się dobrze. Nawet zaryzykowałabym stwierdzeniem, iż jest bardzo dopracowany. Obala wiele mitów, aktorzy są świetnie ucharakteryzowani, gra aktorska trzyma poziom. Co mnie zawiodło to to, że w gazecie pisali, że to jest thriller, jednak ja bym podciągnęła to pod... może dramat? Film bardziej wydaje się smutny niż przerażający. Po dreszczowcach oczekuję napięcia i sikania ze strachu. No, ale niestety. Może ktoś się wystraszy, jeśli boi się widoku krwi. Mimo to nie jest jej znów aż do przesady co jest dla mnie na plus.

Główny bohater. Zdjęcie z Google

   Dla mnie wielkim plusem jest główny bohater. Brad Pitt nieraz zaskoczył mnie swoją grą aktorską. Tak było i tym razem. Dobra, ok, przyznaje się bez bicia, w ogóle go nie poznałam. Co mi udowadnia, że świetnie gra. Nie lubię aktorów monotonnych, którzy jakiej roli by nie dostali zawsze zagrają ją podobnie. On w każdej dosłownie staje się tą osobą.On jej nie gra, on nią jest. Ja go, jak i innych aktorów, nigdy nie oceniam poprzez pryzmat prywatnych odczuć względem człowieka. Oceniam tylko i wyłącznie grę aktorską. Jeśli kogoś nie lubię, ale zagra świetnie, to po prostu to mówię. Zauważyłam, że sporo osób, jednak ocenia nie grę, a aktora. Szkoda.

   Tom Cruise też zagrał fenomenalnie. Jak dla mnie postać miała być dobrym, szalonym złoczyńcą i rzeczywiście taki był. Momentami troskliwy, a innym razem szajba mu odwalała. Dodatkowo miał niesamowita charakteryzacje. Stroje, makijaże, wszystko mnie zachwycało. Charakteryzatorzy naprawdę się postarali pod tym względem. Odwalili kawał dobrej roboty.

   Aktorki, która zagrała Claudie szczerze mówiąc nie znam. Ale trzeba przyznać, że rzeczywiście w filmie wyglądała jak porcelanowa laleczka. W pewnym sensie podobała mi się relacja między nią a głównym bohaterem. Troszkę trudno ją określić,
   Na tym zakończę, by nie zdradzać zbyt dużo. Ogółem mówiąc, bardzo polecam ten film, ale chyba bardziej osoba, które lubią wampiry.